Wiązanki ślubne znane były już w starożytnym Rzymie, gdzie panna młoda niosła bukiet kłosów żyta lub pszenicy, co miało zapewnić dobrobyt w domu.
W Europie kłosy zostały zastąpione przez kwiaty, natomiast w Polsce jest to dosyć nowy zwyczaj. Dlaczego się przyjął?
Niegdyś panował zwyczaj wplatania w wiązanki ślubne kwiatów pomarańczy, symbolizujących niewinność i czystość. W wielu krajach kwiat pomarańczy bywa też sypany podczas ceremonii zaślubin.
Dobór kwiatów do wiązanki nie mógł być przypadkowy. Wiązanka z białego wrzosu symbolizowała pomyślność, a piękne kwiaty kaliny były symbolem niewinności i poddania.
Chociaż wiązanka ślubna ma niedługą historię, zdążyła już obrosnąć wieloma przesądami. Zwłaszcza ważne staje się kto komponuje wiązankę, mimo iż dziś idziemy do kwiaciarni i kupujemy pierwszą ładniejszą, kiedyś wielkie znaczenie miało kto ją zrobi, gdyż na tej osobie spoczywała odpowiedzialność wykonania pięknego bukietu z konkretnym znaczeniem, ważne było to aby panna młoda nie robiła jej sama.
Przy doborze kwiatów ważną rolę, obok urody panny młodej czy modelu sukni, odgrywają kwiaty; powinny to być wyłącznie te przynoszące szczęście i gwarantujące dostatek, dlatego pożądanym elementem od wieków były zioła i kłosy zbóż.
Wiązanka ślubna ustawiona na stole obok państwa młodych pełni dziś rolę podstawowego rekwizytu wykorzystywanego podczas wesela. Wśród wielu przesądów dotyczących wiązanki króluje ten, że nie należy jej przechowywać zasuszonej, bo wróży to „uschnięcie” miłości. Najlepiej więc spalić ją zaraz po weselu lub w pierwszą rocznicę ślubu. Dziś, wzorem anglosaskim, panna młoda rzuca na zakończenie wesela wiązankę za siebie, a pannie, która ją złapie, wróży to szybkie zamążpójście. Dlatego chyba lepiej od razu przekazań bukiet nowej przyszłej pani młodej.